„Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
Choć macie sami doskonalsze wznieść,
Na nich się jeszcze święty ogień żarzy
I miłość ludzka stoi tam na straży
I Wy winniście im cześć”
Adam Asnyk
Historią można nazwać „Dzieje człowieka w czasie i przestrzeni”. Minęło już kilkadziesiąt lat od zakończenia II wojny światowej i pierwszych lat powojennych. Niewielu ludzi żyjących w tamtym okresie i mieszkających w Hałcnowie jeszcze żyje. W historii naszego kraju, czy tej naszej historii lokalnej, pozostały w dalszym ciągu luki, szkoda by było nie spróbować ich chociaż w małej części uzupełnić wedle powiedzenia „nikt z nas nie wie wszystkiego, ale razem wiemy więcej”!
Czy wiesz że:
Badania powierzchniowe w Hałcnowie przeprowadzone w 1980 w rejonie obecnej ul. Witosa zarejestrowały 5 stanowisk archeologicznych zawierających ślady osadnictwa ludzkiego z okresu neolitu w postaci znalezionych schyłkowo neolitycznych narzędzi krzemiennych. Osadnictwo słowiańskie nasuwa się na tereny górnej Wisły na przełomie V i VI wieku. Osada poprzedzająca wieś Hałcnów prawdopodobnie uległa zniszczeniu podczas najazdu tatarskiego w 1241. Książęta cieszyńscy zasiedlili ponownie wieś sprowadzonymi tu osadnikami niemieckimi. Obecna nazwa może wywodzić się od nazwiska zasadźcy - Halcena. W 1327 po raz pierwszy wspomniana jako należąca do księstwa oświęcimskiego jest już w XV w. wsią szlachecką. Należała m.in. do rodzin: Hałcnowskich herbu Nowina (do czw. ćw. XVII w.), Żydowskich herbu Doliwa (do połowy XVIII w.), Pruszyńskich herbu Rawicz (od połowy XVIII w.) i baronów Czeczów z pobliskich Kóz (od połowy XIX w. do 1945). W 1977 Hałcnów został przyłączony do Bielska-Białej.
Jan Kalwin - twórca doktryny religijnej kalwinizmu
W XVI-XVII wieku również w Hałcnowie znajdował się jeden z licznych ośrodków reformacji. W okresie tym, właścicielami Hałcnowa była rodzina Hałcnowskich, a od czwartej ćwiartki XVII w. rodzina Żydowskich. Hałcnów należał do aktywnych gmin kalwińskich mimo odzyskania wpływów przez katolików i likwidacji zboru w 1658. Około roku 1680 dziedzic Hałcnowa, katolik pochodzenia żydowskiego, pozwolił chłopom zapraszać pastora Rolanda z Wiatowic dla odprawienia nabożeństwa w jednej ze stodół hałcnowskich. Nabożeństwa wkrótce przeniesiono do lasu. Potem jeszcze przez wiekmiejscowi chłopi uczęszczali na potajemne kalwińskie nabożeństwa w lesie na Krzemionkach. Około roku 1750 odprawiałtam nabożeństwa Józef Milecki, minister wiatowicki. Miejscowości innowiercze nie zawsze były wierne nowo przyjętej religii i często zmieniały wyznanie kalwińskie na ewangelickie, jaknp. w Bestwinie czy Lipniku, Bielsku i Białej. Wpływom protestantyzmu nie uległy np. Czechowice, Dziedzice i Zabrzeg.
Czytaj więcej: Hałcnowskie ślady w okresie reformacji i kontrreformacji
Strona 3 z 3