Halcnow.pl - Bielsko-Biała - Tu warto być

Po zwiedzaniu Aten przyszedł czas na Półwysep Peloponez, który oddzielony od stałego lądu jest kanałem Korynckim.

Kanał Koryncki – kanał wodny żeglugi morskiej w Grecji, łączący Morze Egejskie (Zatoka Sarońska) z Morzem Jońskim (Zatoka Koryncka). Kanał ten przecina Przesmyk Koryncki, oddzielając tym samym półwysep Peloponez od głównej części Grecji, czyniąc go faktycznie wyspą. Niemal u wylotu Kanału Korynckiego leży miasto Korynt. Dzięki niemu niektóre statki mogą zaoszczędzić 400 km podróży, którą musiałyby odbyć wokół Peloponezu.

Kanał ze statkiem i….

Parę słów na temat kanału. Przesmyk Koryncki zawsze stanowił cel wielu słynnych ludzi, którzy starali się znaleźć sposób na uniknięcie długiej podróży wokół Peloponezu. Pierwsze plany przekopania kanału w tym miejscu sięgają czasów VI wieku p.n.e., a przypisuje się je Periandrowi (625-585 r. p.n.e.), tyranowi Koryntu. W roku 67 cesarz Neron (31-68 r. n.e.) nakazał kopanie kanału 6 000 niewolnikom, z czego w dużej mierze byli to żydowscy jeńcy z rzymskiej kolonii Judei. Jednak prace przerwała śmierć Nerona, a jego następca Servius Suplicius Galba (68-69) zarzucił projekt, który wydał mu się zbyt kosztowny. Do sprawy kanału powrócono dopiero w XIX wieku, po wojnie o niepodległość Grecji (1821-1830). Do użytku Kanał oddano w styczniu 1894 roku. Pierwszym statkiem który przepłynął przez Kanał, była francuska jednostka "Notce Dame du Salut". Mimo, że statek był przeciętnych rozmiarów (110 m długości, 13 m szerokości, 6,5 m zanurzenia), uderzył w ściany Kanału wiele razy i miał poważne problemy z przedostaniem się przez kanał. Podczas II wojny światowej niemieccy spadochroniarze zdobyli mosty nad Kanałem, odcinając w ten sposób odwrót cofającym się wojskom brytyjskim. W kwietniu 1941 roku Brytyjczycy wysadzili Kanał w powietrze. Jeszcze w tym samym roku odbudowali go Włosi. W obliczu klęski państw osi Niemcy ponownie wysadzili Kanał w powietrze, po czym wypełnili go 500 000 m3 ziemi oraz wagonami kolejowymi. Przywrócenie Kanału do stanu użyteczności trwało 5 lat. W 1948 roku oczyszczono i naprawiono go z pomocą Amerykanów. Kanał biegnie w linii prostej, najwyżej położony punkt znajduje się na wysokości 78 m n.p.m., a licząc od dna morskiego - na wysokości 86,3 m. Szerokość mierzona na powierzchni wody wynosi 24,6 m, a na dnie 21,3 m. Kanał jest głęboki na 8,3 m. Po ,,zwiedzeniu’’ lub bardziej stosowne popatrzeniu na kanał, udajemy się do Koryntu miasta rządzonego kiedyś przez słynne córy.

Korynt to starożytne miasto w Grecji położone na liczącym kilkanaście kilometrów przesmyku łączącym Peloponez z kontynentem. Były tu dwa porty morskie - sam Korynt i Kenchry. Położenie wyjątkowe, bo na skrzyżowaniu ruchliwych szlaków. Legenda głosi, że założycielem Koryntu był niegodziwy i zarazem nieszczęśliwy Syzyf - ściągnął on na siebie gniew Zeusa i został skazany przez niego na wieczne wtaczanie na górę (utożsamianą z Akrokoryntem) ogromnego głazu, który ponownie osuwał się na dawne miejsce. Miasto z racji swego położenia było znaczącym ośrodkiem ekonomicznym. Trzeba było rąk do pracy, w efekcie ponad połowę mieszkańców stanowili niewolnicy. W mieście kwitł kult Afrodyty - bogini miłości, piękna, kwiatów, pożądania i płodności. Nietrudno sobie wyobrazić rozwiązłość obyczajów w takim środowisku - zarówno wśród niewolników, jak i bogatych mieszkańców miasta. Było nawet w użyciu słowo „koryntować”, co znaczyło „żyć rozpustnie”. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z V tysiąclecia p.n.e. W starożytności Korynt był jednym z największych i najważniejszych państw-miast Grecji oraz ważnym centrum kultury i sztuki greckiej, zwłaszcza w okresie archaicznym. Przede wszystkim był to największy ośrodek malarstwa ceramicznego w tym czasie. Po inwazji doryckiej panowała w Koryncie dynastia Heraklidy Aletesa. Od VII wieku p.n.e. rządziła tu oligarchia pod przewodnictwem arystokratycznego rodu Bakchiadów, obalona przez tyrana Kypselosa. Za jego rządów, jak również za jego syna Periandra nastąpił największy rozwój miasta. Założono wtedy liczne kolonie, m.in. Korkyrę, Potydeję i Syrakuzy. Miasto rywalizowało z Atenami do momentu swojego upadku w roku 146 p.n.e. W tym czasie Korynt rozbudował swoją potęgę morską, wojskową i handlową. Około 580 r. p.n.e. zapoczątkowano w Koryncie odbywające się co dwa lata igrzyska istmijskie, które przyczyniły się wydatnie do rozsławienia miasta. Od V w. p.n.e., po wojnach z Persami, Korynt stawał po stronie Sparty przeciwko Atenom. W roku 390 p.n.e. w trakcie Wojny Korynckiej (395-387 p.n.e.) na przedpolach miasta stoczono bitwę, zakończoną zwycięstwem Spartan nad siłami Aten, Argos i Koryntu. Gdy Filip II Macedoński odniósł w 338 roku p.n.e. zwycięstwo pod Cheroneą, rada Koryntu uznała jego władzę nad Grecją. Po ponad stu latach Korynt odzyskał niepodległość i wszedł w skład Związku Achajskiego. Jako członek Związku Achajskiego miasto zostało zdobyte i zniszczone przez wojska rzymskie pod dowództwem Lucjusza Mummiusza w roku 146 p.n.e. i dostało się pod panowanie Rzymu. Odbudowany ze zniszczeń przez Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta, Korynt stał się stolicą rzymskiej kolonii weteranów (Colonia Laus Iulia Corinthiensis), a potem prowincji Achai. Przeżyło okres ponownego rozkwitu za czasów cesarza Hadriana. Stało się oazą luksusu, przepychu i zbytku. W III w. n.e. uległo najazdowi Herulów, a w IV wieku - Wizygotów. W 1205 roku zdobyty przez Krzyżowców. Później Korynt znajdował się w rękach Wenecjan i Turków osmańskich. W latach: 375, 521 i 1858 zniszczony przez trzęsienia ziemi. Św. Paweł podczas swych podróży misyjnych do Grecji i Azji Mniejszej, w Koryncie był dwukrotnie: około 50-52 roku - Druga podróż misyjna - nauczał tu przez półtora roku i założył gminę chrześcijańską i około 53-58 roku - Trzecia podróż misyjna. Znane są jego listy związane z mieszkańcami miasta: 1. List do Koryntian (ok. 56/57, Efez) oraz 2. List do Koryntian (koniec 57, Macedonia).

Kościół w nowym Koryncie

Ruiny Koryntu

Dalej ruiny

,,Córy’’ bez głów

Msza na ruinach Koryntu, cóż za presłanie

Akrokorynt (niezbyt widoczne na zdjęciu) - siedziba "cór Koryntu" czyli kapłanek Afrodyty. Nie ustalono czy schodziły one na dół, czy też żądni uciech mężczyźni wdrapywali się na górę.

Ruiny miasta

Jeszcze jedna fotka

MYKENY
Starożytne miasto greckie znajdujące się w północno-wschodniej części Półwyspu Peloponeskiego. Według mitologii greckiej założycielem Myken był Perseusz, syn Zeusa i Danae.
Ślady pierwotnego osadnictwa na tym terenie pochodzą z III tysiąclecia p.n.e., z wczesnej epoki brązu. Rozwój miasta nastąpił w latach 1580-1200 p.n.e., gdy stało się ono głównym ośrodkiem tzw. kultury mykeńskiej, którą stworzyli osiadli na Peloponezie Achajowie. Najsłynniejszym wodzem Achajów był znany z "Iliady" Homera - Agamemnon. We wspomnianym okresie miasto było największą potęgą Grecji. Około 1100 roku p.n.e. Mykeny zostały zniszczone przez Dorów w trakcie dwóch najazdów. Na miejscu dawnego grodu prowadzone są wykopaliska archeologiczne. Zewnętrzne fortyfikacje stanowi tzw. mur cyklopi o długości około 900 m i grubości dochodzącej do 6,5 m, wzniesiony około 1350 r. p.n.e. Mur został zbudowany z potężnych bloków z wapienia i zlepieńca. Wewnątrz murów mieszkała wyłącznie rodzina królewska i elita ówczesnego społeczeństwa.

BRAMA LWIC
Zwana tak ze względu na relief mieszczący się na architrawie, przedstawiający dwie stojące naprzeciwko siebie lwice, które wspierają się przednimi łapami na ołtarzu przedzielonym kolumną. Relief jest symbolem potęgi dynastii Atreidów, heraldycznym i religijnym godłem Myken i jednocześnie jedyną zachowaną dużą rzeźbą z tego okresu. Brama składa się z czterech bloków zlepieńca, progu i dwóch kolumn. Prawdopodobnie brama była dwuskrzydłowa. Pochodzi z XIII w. p.n.e. Cmentarz królewski odkryty przez Schiemanna i Stamatákisa. To tu Schielmann odnalazł słynną "Złotą maskę" z domniemaną podobizną króla Agamemnona. Cmentarz został przebudowany około roku 1300 p.n.e., a założony prawdopodobnie dla nowej dynastii królewskiej ok. 1600 roku p.n.e.Grobowiec Agamemnona. Jest to wyciosana w stoku kolista komora grobowa o wysokości 12,5 m z otworem w sklepieniu, do której wchodzi się przez nieosłonięte przejście. Dromos (korytarz) prowadzący do skarbca ma 36 metrów długości, a jego ściany wykonano z jednolitych kamiennych bloków. Na jedenastometrowej fasadzie tolosu mieści się "trójkąt odciążający", który w starożytności zdobiły płyty marmuru.

Makieta Myken

Kamyczki w murze